Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA

بچه‌ها یکی‌یکی از راه می‌رسیدند. اول من و رضا آمدیم. بعد هم حسین و جواد و بچه‌های دیگر. شوت‌های جواد حرف نداشت. برای همین همیشه به عنوان دفاع می‌ایستاد. این بار دوست داشتم توی دروازه بایستد و چند تا گل بخورد. جواد توی دروازه ایستاد. برای دست‌گرمی توپ را گرفتم و چند گل جانانه به او زدم و کلی خودم را تشویق کردم.

جواد توپ را گرفت و گفت: حالا نوبت توست. یالا توی دروازه بایست.

خدا خدا می‌کردم اولین توپش به خطا برود. چند قدم عقب رفت و جلو آمد و شوت کرد. اتفاقاً به خطا رفت و من هورا گفتم.

می‌دانستم با دومین شوت تلافی می‌کند و ممکن است حتی دروازه را از ریشه در بیاورد!

دعا کردم این هم به خطا برود. عقب رفت و جلو آمد و شوت کرد. توپ از دروازه گذشت و کمانه کرد و آن طرف خیابان توی یک خانه رفت.

حسین گفت: دخل‌مان در‌آمد. حالا چه کار کنیم؟ جواد که خودش گل را زده بود گفت: من می‌روم و توپ را می‌آورم.

حسین گفت: چه‌طوری؟

گفت: مگر نمی‌بینی در خانه باز است.

گفتم: بی‌اجازه؟

جواد گفت: اجازه چیه؟ تا متوجه بشه، توپ را آوردم.

گفتم: نه جواد. تو حق نداری این کار را بکنی. بی‌اجازه تو خانه کسی نباید رفت.

سرگرم جر و بحث بودیم که توپ از توی خانه به بیرون پرتاب شد.

حسین گفت: چه صاحبخانه‌ی با معرفتی.

به جواد گفتم:تو واقعاً می‌خواستی بدون اجازه....

یک‌دفعه صاحبخانه بیرون آمد. یک مرد هیکل‌دار بود، چیزی هم در دستش بود.

گفتم: الفاتحه باید وصیت خودمون را بکنیم.

مرد هیکل‌دار از دور جواد را صدا زد و گفت: «بیا پسرم. برای دوستات آب ببر.»

همه با تعجب به جواد نگاه کردیم؛ چه قدر شبیه پدرش بود.

يا أَيُّهَاالَّذِينَ آمَنُوا لا تَدْخُلُوا بُيُوتاً غَيْرَ بُيُوتِكُمْ حَتَّى تَسْتَأْنِسُوا وَ تُسَلِّمُوا عَلى‏ أَهْلِها ذلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ (نور/27).

اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد در خانه‏هايى غير از خانه خود وارد نشويد تا اجازه بگيريد و بر اهل آن خانه سلام كنيد، اين براى شما بهتر است، شايد متذكر شويد.

مرتضی دانشمند