Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA

مجلس روضه امام حسین علیه‌السلام برپا شده است و آقا با وجود سن و سال زیادی که دارند جلوی پای تک تک مهمان‌ها بلند می‌شوند، خواه آن‌هایی که مسن هستند و اهل علم، خواه افراد عادی و کم سن و سال محل.

شاگردان آقا که دلواپس درد کمر ایشان هستند، می‌خواهند لب به اعتراض بگشایند، اما جرأت نمی‌کنند! چون می‌دانند ایشان حاضر نیستند برای مهمانان جلسه عزای حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام کم بگذارند. به همین خاطر فقط به هم نگاه می‌کنند و آه می‌کشند.

این وضعیت همچنان ادامه دارد تا این‌که مردی نابینا از دور پیدا می‌شود که عصازنان قصد ورود به حسینیه را دارد. آقا با دیدن او هم یاالله می‌گویند و از جا برمی‌خیزند؛ و بهانه‌ای دست شاگردان‌شان می‌افتد که بگویند: این دفعه چرا؟ این آقا که نابینا است و نمی‌بیند؛ چرا این‌قدر خودتان را زحمت می‌دهید و جلوی پای فرد نابینا هم بلند می‎‌شوید؟

مجلس روضـــــه که تمــــــام می‌شــــــود، آقــــــا می‌فــــــــــــرمایند: «او نابینا بود، بقیه که نابینا نبودند!» (یعنی، مردم با دیدن این برخورد من، یاد می‌گیرند که به نابینایان بیشتر احترام بگذارند.)

بیژن شهرامی

............................................

1. گلپایگان

2. مرجع عالی‌قدر شیعه، آیةالله‌العظمی سید محمد رضا موسوی گلپایگانی قدس‌سره

3. راوی: حجةالاسلام والمسلمین سیدجواد گلپایگانی